“My road to happiness - By Oona Noyen”

Ik dacht al een tijdje na over hoe ik mij parcours kon delen.Toen Jill & Eva, die mijn weg toch ook best van dicht bij konden meevolgen, me vroegen om mijn verhaal te delen, was ik meteen enthousiast. De ideale manier om taboe te doorbreken en om andere vrouwen een hart onder de riem steken. Ik heb van mijn road to my happiness nooit een geheim gemaakt. Iets in mij zei dat ik er veel over moest spreken, alsof het de pijn zou verminderen.Jammer genoeg, verminderde de pijn nooit en werd vaak enkel erger… Maar ik kon op deze manier wel lotgenoten ontmoeten. Want je mag je dan wel omringen door 100 lieve vrienden en je kan “blessed” zijn zoals ik, met de beste partner, maar ik was zo vaak eenzaam. Daarom lieve mama’s, wensmama’s, mama’s van sterretjes, bossmama’s, … voor alle mama’s…

“Laat ons het taboe van fertiliteit doorbreken…”

Mijn verhaal gaat alvast zo: 26 jaar was ik toen ik de beslissing nam om te stoppen met de pil, maar eigenlijk was ik veel jonger, toen ik besefte dat ik mama wilde worden. Mama zou worden. Er was geen andere weg dan die naar een gezin. Ik stopte met de pil enkele maanden voor m’n huwelijk. We zouden oppassen, geen bolle buik in dat mooie witte kleed maar vooral, ik wou nog dansen en genieten van ons feest. Overal had ik altijd inlegkruisjes en tampons bij… 8 jaar de pil en plots niet weten wanneer je ongesteld zou worden. Spannend.Ik sloeg een maand over, twee maanden, en toen waren het plots 5,… Waarom werd ik toch niet ongesteld?De gyneacoloog sprak het verdict uit als ik nog met benen open op de onderzoeksstoel lag, “PCOS” zei ze. “1 op 4 vrouwen krijgt er mee te maken hoor. We gaan de natuur gewoon een handje helpen. Maak je maar geen zorgen.”‘PCOS’, eigenlijk niet goed wetende wat PCOS was betaalde ik de visite, en stapte m’n wagen in. Nam m’n Iphone – Safari – PCOS en dan geeft wikipedia je dit:Wat is het Polycysteus Ovarieel Syndroom (PCOS)?Verstoorde balans van de hormonen die ter hoogte van de eierstokken worden aangemaakt en hogere productie van testosteron. Geen of verminderde ovulatie en uitblijven menstruatie Oké prima, uitblijven van de menstruatie check. Maar geen ovulatie? Heb je geen ovulatie nodig om zwanger te worden? Alsof iemand een baksteen door mijn voorruit naar mijn gezicht smeet begon ik te huilen. “Kan ik zwanger worden?” Ik belde vanuit de auto de gynaecoloog terug en ze zei meteen: “Kom maar terug naar boven met al je vragen”. Ze gaf wat uitleg. Dat we samen op gesprek moesten komen, ik en mijn partner en dat we gingen kijken hoe alles zou verlopen. Dat het echt samen op te lossen zou zijn en dat we gewoon enkele testen moesten afwachten. Dat “fertiliteit” mij daarvoor zou opbellen… FERTILITEIT dat woord klonk toen alsof ik naar een begrafenis moest vertrekken. Doodongelukkig naar huis gereden. Besloten om de testen na de trouw te doen. Te kijken of de natuur ons toch niet wilde helpen… Je krijgt dan advies zoals “Het komt wel”, “Ik ken iemand die…”, “Geef uw lichaam wat tijd”, “Ja, het zal wel de stress zijn…” Enkel die laatste is altijd bijgebleven.HET ZAL WEL DE STRESS ZIJN. 26 jaar, 4 maanden voor mijn huwelijk, net een huis gekocht en zelfstandige met een kinderwens. Een mens krijgt stress voor minder, toch? Ik besloot te wachten tot na ons trouwfeest, maar niets gebeurde. Te wachten tot na de huwelijksreis, maar nog steeds geen rode duiveltjes, de duiveltjes die ik zo verschrikkelijk vond, maar waar ik nu zo erg naar uit keek. We besloten testen te doen. Het lag helemaal aan mij. We begonnen met chlomid kuren.Hormonen die ze (voor mijn part) mogen verbieden, zo een hevige emotionele reacties, fysieke veranderingen en hielp voor geen meter (bij mij J). De ene keer had ik 4 eitjes, dan weer geen, het was een rollercoaster en ik reageerde er heel slecht op. Ze besloten een kleine ingreep te doen, waar ik met een vriendin naar toe ben gegaan. Al die stappen die ik moest doen en hormonen begonnen op ons pril huwelijk te wegen.

“Ik voelde me alleen, droef, tek kort gedaan als vrouw...”

We besloten uit elkaar te gaan… Ik besloot te gaan genieten van leuke dingen, zonder hormonen. Trok in bij mijn beste vriend die er elke dag voor mij was. Hoewel hij voor geen meter begreep wat hormonen en fertiliteit met mij deden was hij er, elke dag, elk uur. Hij nam me mee opstap, liet me lachen en op zo een avondje uit kwam ik plots de liefde van mijn leven tegen. Ik werd verliefd. Overdreven verliefd… Ik heb een enorm lach op m’n gezicht terwijl ik dit typ. Het ging snel, het was intens, het was zo echt, en zo onbekend. Ik kon hem alles vertellen en hij mij… Dus ook mijn verhaal over mijn kinderwens en mijn fertiliteit. Ik lokte reactie uit om te kijken of hij (10jaar ouders als mij) nooit kindjes wilde? Zijn antwoord “Tot nu toe niet, maar zeg nooit, nooit” Ik nam geen anticonceptie, de kans dat ik zwanger zou worden was 2% zei de gynaecoloog. Zijn antwoord: “Als het dan zou gebeuren, is het omdat het zo moest zijn” 6 maanden later heb ik hem gevraagd om actief te starten. Zoals ik zei, alles ging heel snel bij ons. Ik wilde alles met hem, had het gevoel dat ik hem liefst 15 jaar vroeger had leren kennen, dat we samen zoveel meer al hadden kunnen meemaken. We lieten ons testen. STAVAZA: Allebei niet ideaal. Tranen, bij ons allebei. Ook hij verschoot van de resultaten. We zouden het laten zakken en na de zomer startten met fertiliteit. De details van de onderzoeken laat ik even terzijde, daar die voor iedereen heel anders zijn. Het was zover, ongesteldheid opwekken, hormonen prikken, medicatie nemen, 3x per week controle om 07u in de ochtend voor het werk, ’s avonds vaak nog bloed laten trekken. En zo kwam de ene na de andere kuur… Mijn vriendinnen werden zwanger, ik werd (2 dagen na een mislukte poging) meter, ik werd tante, mijn collega’s werden mama, … De wereld ging door, iedereen werd zwanger en ik stond stil. Alleen… hoewel ik niet alleen was. Mentaal ben ik door een diep dal gegaan. Hoe geweldig mijn man ook is, we begrepen elkaar niet altijd meer, omdat ik weg zakte in verdriet en pijn zowel mentaal als fysiek en ik mij meer en meer afsloot van de buitenwereld. En wat doe je als je wereld stilstaat? Of wat deed ik? Werken. Heel veel en heel hard. Met veel stress. Ik probeerde te focussen op andere dingen. Dus we kochten en huis. Een totaal renovatie waar mijn man bloed zweet en tranen heeft moeten doorstaan terwijl ik … werkte. In Brussel soms tot 22u s ’avonds; thuis om 23u. Moe en onmiddellijk naar bed, ik isoleerde mij. Maar we bleven gaan, en kregen de ene na de andere slecht nieuws show over ons heen. Toen ik dan eindelijk zwanger was op het einde van het jaar en met kerst een mega bloeding kreeg waardoor ik echt dieper dan ooit ervoor weg zakte besloten we even te pauzeren. Ik werd ‘weer’ niet mama… Hoe pauzeer je iets dat je zo graag wilt? Na elke bedscène bleef ik toch net ietsje langer wachten en bij elke dag overtijd, deed ik toch een test. Je weet maar nooit he, moeder natuur… Ook tijdens een pauze ben je nog steeds wens mama. Ook tijdens een pauze blijf je hoop koesteren. Dat is iets dat vele mensen niet begrijpen/begrepen. Je wens gaat niet weg omdat je lichaam even rust nodig heeft! Je wilt het des te harder. We gingen terug aan de slag na enkele maanden… maar we besloten op het einde van het jaar wel een mooie lange reis te maken. Als het tegen dan niet was gelukt, zouden we terug pauze nemen. Maanden gingen voorbij… er kwam niets. We gingen nog 1 poging doen. En op een nacht werd ik wakker, met zoveel pijn dat we onmiddellijk naar de spoed moesten. 3 dagen voor ons vertrek. Ons vertrek naar Cuba, die reis waar we zo naar uitkeken… Ik moest geopereerd worden. Ik mocht net even bellen voor een pyjama te laten brengen. Mijn man kwam aan en stapte heel toevallig net in de lift waar mijn bed instond, onderweg naar het OK. Ik moest zo huilen. Ik was zo blij dat ik hem nog even zag. 2 cystes van 6 en 9 cm in mijn baarmoeder en eentje dat al gesprongen was. De volgende ochtend werd ik wakker, de operatie was goed verlopen. En 2 dagen later konden we vertrekken, naar Cuba. Ik was nog zo stijf van de operatie en had 3 witte plakkers op mijn buik die vloekte bij mijn bikini maar we waren weg. We konden eindelijk even op ons positieven komen. De kerst die het jaar daarvoor zo droef was verlopen, konden we nu vieren in 30 graden, met een verschrikkelijk vieze maaltijd en onze vrienden. Toen we terugkwamen, waren mijn batterijen helemaal opgeladen en ik was meer dan ooit klaar om ervoor te gaan. Controles, hormonen prikken, … De hele rompslomp.Tot de dag van de plaatsing. ik kwam binnen bij de arts en die zei “hoe gaat het nu met je”. “Heel goed” zei ik. “De reis naar Cuba heeft ons zo goed gedaan”. “Cuba?” vroeg de arts? “Dan ga ik geen terugplaatsing mogen doen”. Ik viel weer even van mijn stoel. Ik had net 3 weken hormonen genomen en was helemaal klaar om de inseminatie aan te gaan. We moesten ons laten testen op het ZIKA virus. En ja hoor, allebei raak. Daar ging dan ook nog eens de volgende sessie. En de sessie daarna, 3 weken hormonen gespoten klaar om te vertrekken om 06u naar het ziekenhuis. Mijn man doodziek van de griep… Geen Inseminatie mogelijk. En zo gingen onze maanden voorbij. De zomer kwam eraan, ik was jarig. Besloten 2 maanden te pauzeren om te genieten van de zon en het reizen. We besloten om stiekem te trouwen met z’n 2, want het einde van het 3de jaar op rij kwam eraan. Iedereen maakt kindjes met z’n 2. Ons werd dat geluk niet gegeven. Dus in plaats van te trouwen met een heel feest en veel volk deden we dat lekker met z’n 2. In de natuur, in de US, Nevada, Vegas. Het was prachtig. Het lilet mij voelen dat ik nooit meer alleen zou zijn en dat we samen onze grootste dromen zouden realiseren. Ook die van een gezin. November was voor mij de beste maand… Maar we kwam terug van America en gingen verder met fertiliteit die roze wolk kreeg een zwart randje. Ik was op, leeg, boos, droef…Psychologische hulp deed goed, maar nam niet alle pijn weg. In het totaal 13 inseminaties later vroeg ik mijn arts of we AUB iets anders mochten proberen want ik kon niet meer… We kregen de goedkeuring voor IVF/ICSI. Dat was de beste dag van mijn leven. Ik kreeg een zwaardere dosis als ooit tevoren. Na enkele dagen deed mijn lichaam zo een pijn, en op controle zagen ze 12 eitjes. Wauw, zo blij… wat een nieuws.2 dagen later terug op controle, de eitjes bleven echter te klein. We zouden weer de dosis verhogen. Tegen dat het tijd was voor de pick-up had ik 40 eitjes. De pick-up.‘S morgens nuchter binnen gaan in het ziekenhuis en dan krijg je zo een afschuwelijk ‘billen-bloot’-hemd. Omdat het zoveel eitjes waren, was ik de laatste in de rij. Ik kreeg een xanax om te ontspannen, een dafalgan om te slikken. Een infuus Ibobrufen en een infuus morfine. Op nuchtere maag. Ik was zo weg van de wereld dat ik zelfs niet besefte dat mijn bed door de gang naar het OK aan het rollen was. Ik wilde een foto, vereeuwigen dat we dit samen deden. De dokter trok een foto en ging aan de slag. Op enkele seconden was ik super helder. Zo een pijn, ongezien… De gynaecoloog prikte, follikel na follikel en de bioloog antwoord steeds “negatief”. Dat wilde zeggen dat in al die follikels geen eitjes zaten. Ik keek naar mijn man.. Mijn hart brak in 1000 stukken. “1tje hebben we toch maar nodig…” zei ik toen met tranen. En plots hoorde ik “Ja, goede eicel Dan was ik weg, ik herinner me dan een hele tijd niets, ik kwam bij en zei tegen m’n man. “We hebben er eentje, dat is alles wat we nodig hebben” Hij troostte mij met de mooiste woorden die ik ooit hoorde “Lieve schat, we hebben er al zeker 7 op dit moment” En ik draaide terug weg. Ik werd wakker op m’n kamer omdat de gynaecoloog binnen kwam met goed nieuws. 16 eitjes. Ze waren onderweg naar Leuven voor de bevruchting. Ik mocht naar huis maar kon niet op m’n benen staan. In een rolstoel gezet en verder weet ik niets meer tot thuis. M’n man heeft met in bed gestoken, en enkele uren later ben ik beginnen overgeven,6 dagen lang. Ik kreeg op dag 3 telefoon dat er 9 eitjes werden bevrucht. En op dag 5 waren er nog 6 over. Geweldig nieuws…Op dag 6 terug naar het ziekenhuis, het overgeven stopte niet waardoor een verse terugplaatsing niet aan de orde was. In het tegendeel, weer tegenslag. Mijn eierstokken waren 12cm elks. Veel te groot en heel slecht voor het lichaam. Ze wilde niet krimpen dus de enige oplossing was de pil. Na zoveel jaren geen anticonceptie moest ik nu de pil nemen. We zouden geen enkel ‘risico’ nemen. Nu zwanger worden is echt NIET aan de orde… Hoewel het, het enige is dat ik wil… Een maand de pil, rustig op adem gekomen, hard blijven werken en sporten, gezond eten en genieten van mijn partner die er zo onvoorwaardelijk voor mij was. Een maand later, goed nieuws we konden terug beginnen aan de voorbereiding voor de terugplaatsing. Midden februari waren we toen. Wat prikjes en een eisprong later mocht ik 13/3 naar Leuven voor de terugplaatsing van een embryo. Dag voor de terugplaatsing stond België stil, corona. Kwam corona nu ook weer roet in mijn parcours gooien? Ik had geluk. Ik had samen met 2 andere vrouwen de laatste terugplaatsing voor de Lock down… Die avond werd er uitgesproken dat iedereen van thuis uit zou moeten werken. En niet essentiële medische ingrepen zouden worden verzet. Ook fertiliteit. Corona kwam als geroepen, ik kon rusten, had minder stress en kreeg weinig prikkels door de “quarantaine”2 weken later mocht ik dan op controle bij de gynaecoloog. Aangekomen om 9u 'smorgens, zenuwachtig als een kind dat voor het eerst naar school gaat, vertelde hij heel droog, dat er geen echo’s waren door corona. Dus enkel een bloed test. Hij zou me bellen… Wat een lange dag was dat! ’s Avonds om 21u kreeg ik nieuws: HCG was heel hoog, ik was GOED zwanger zei hij. Kom binnen 3 weken voor de hartslag maar. Ik ben beginnen huilen. En vanaf die minuut zo bang geweest dat het mis zou gaan. Elke week kon ik meer genieten. Al die gedachten die al 4 jaar door mijn hoofd gingen werden werkelijkheid. Namen kiezen, kinderkleren kopen, geboortekaartjes, meters, peters…Ik zat op een roze wolk. En mag niet klagen over de heerlijke zwangerschap die ik mocht beleven. Sporten, werken, eten (links en rechts wat kleine kwaaltjes maar verder helemaal prima) En toen mocht ik op controle. 32weken en 6 dagen was ik.Mijn man moest van de gynea meteen naar binnen komen (wacht op de parking met corona) want het bleek dat mijn baarmoederhals was verkort naar 1,4 cm. Niet goed, onmiddellijk doorrijden naar de spoed. 21u 'savonds, aangekomen op spoed, monitor aan, longrijping gekregen, en weeënremmers. 48 uur lang. En ik was weer bang… Bang, dat onze dochter te vroeg zou komen. Eenzaam in een kamer in het ziekenhuis waar door corona niemand bij je mag blijven. Bang om naar de wc te gaan, om te draaien in bed. Bang dat eender wat je doet die bevalling in gang gaat Ze was maar 1,6 kg en maar 42 cm, te klein, te vroeg, te pril… Huilen, heel veel huilen. 7 dagen later stabiel mocht ik naar huis. Mits platte rust. Vandaag 38 weken zwanger, (wanneer jullie dit lezen lig ik misschien al met mijn droom in mijn armen) nog steeds stabiel. Met een dochtertje in mijn buik dat ondertussen 2,6 weeg en 45 cm is. Nog steeds een klein juffertje maar wel gezond. En klaar om te komen. Ik ben nog steeds bang, de angst van fertiliteit waar je zo vaak slecht nieuws krijgt, kruipt zo erg in je kleren dat je bang blijft. Zal het deze keer dan wel goed gaan?Sinds ik zwanger ben, post ik regelmatig wel een fiere belly-pics op Instagram en gebruik ook de #fertiliteit en #icsi etc.. Ik merk dat vaak meisjes (ook die ik niet ken) mij aanspreken om hun gevoel te willen delen.Want er zijn veel details, die je ook hier moeilijk kan delen en die beter “onder elkaar” besproken worden.

  •  De hormonale veranderingen
  • Je huid die zo achteruitgaat
  • De vaginale medicatie
  • De angst voor zelf spuitjes te zetten...

Maar praat, praat met veel mensen, met mannen & vrouwen, oud & jong. Praat me mij. Stuur me en berichtje op Instagram en praat… Ik beloof te luisteren en niet te oordelen. Je zal zien dat meer mensen je parcours delen dat dat jezelf denkt. En het geeft steun, het neem de pijn niet weg, maar het geeft steun. Het laat je doorzetten. Google niet, maar ga op zoek naar succesverhalen… Ik beloof je. Zo goed als alle dromen kunnen werkelijkheid worden.

Veel liefsOona Noyen@oona_noyen