“Een dag waarop ik terug ben gegaan naar oerinstincten waarvan ik niet wist ik dat ik ze had. ”

29 augustus 2020, een dag die in mijn geheugen staat gegrift. Dat het de schoonste dag van mijn leven was, dat ga ik hier niet komen beweren. Wel de meest intense dag, met mijn man aan mijn zijde die zichzelf maar weer eens overtroffen heeft. Een dag waarop ik terug ben gegaan naar oerinstincten waarvan ik niet wist ik dat ik ze had. En vooral… de dag waarop ik uiteindelijk onze kleine held op de wereld kon zetten.

“Motherhood… Veel vroeger dan verwacht werd ik dit avontuur in gekatapulteerd. En nog kan ik soms niet bevatten dat ik ineens mama ben. Oliver zijn mama. En, nu nog, heel zijn wereld.”

Ik vind het nog altijd straf eigenlijk dat van de ene dag op de andere het leven van een klein wezentje volledig in uw handen ligt. Vooral tijdens dat 4de trimester hebben babytjes hun mama en papa echt nog nodig om te overleven, want buiten al huilend aangeven dat ze iets tekortkomen of zich ongemakkelijk voelen, kunnen ze zichzelf niet behelpen. Ik vond dat best een overweldigend gevoel dat plots iemand zo afhankelijk van mij was en dat ik moest leren verstaan wat hij juist nodig had. Soms werd ik door lichte paniek overspoeld, want ik was altijd van plan eerst nog aan mezelf te werken en pas wanneer ik daar mee klaar was zou ik mij durven ontfermen over iemand anders. Ik ben dan ook direct met mijn neus in de boeken gevlogen en podcasts beginnen luisteren, in de hoop zo te kunnen voorkomen dat ik cruciale fouten zou maken in de fundamenten van zijn opvoeding. Gelukkig werd er, naast de grote hoeveelheid aan tips & tricks, telkens benadrukt dat je gewoon vooral uw gevoel moet volgen en dat alle ‘fouten’ die je maakt evengoed hersteld kunnen worden. En zo heb ik de zoektocht naar een concrete handleiding al snel gelaten voor wat het was en heb ik leren vertrouwen op mijn intuïtie. Wel heb ik me gaandeweg verdiept in, wat voor mij een droombevalling zou zijn geweest. Net zoals op veel andere gebieden werd ik hierin sterk aangetrokken door al het ‘natuurlijke’. Een bevalling zonder pijnbestrijding, hier thuis, in bad, met behulp van technieken zoals hypnobirthing. Ik heb eigenlijk geen moment schrik gehad voor de pijn en ik keek er vooral naar uit om zo ontspannen mogelijk een zachte landing te geven aan ons kindje. Het was dan ook snel beslist dat ik in bad zou bevallen, omdat er geen zachtere manier bestaat dan van het ene warme water in het andere warme water te glijden, lijkt me. Ik stelde een geboorteplan op en nam een team vroedvrouwen onder de arm die mij zouden begeleiden. We hebben ook een gesprek gehad met een Doula, maar ik besloot om vooral voor medische bijstand te kiezen, omdat ik voelde dat de bevalling iets was wat ik vooral met Christophe wilde beleven. Ik ben ook echt heel blij dat we deze keuze gemaakt hebben want niemand anders had mij zo onvoorwaardelijk kunnen steunen en alleen hij kon voor mij spreken wanneer ik dat zelf niet kon. Na 38 weken, op vrijdag 28 augustus, was het dan zo ver… na vroegtijdige weeën op 27 weken en bijgevolg bijna heel het laatste trimester platte rust, na ontelbaar veel harde buiken en oefenweeën was het duidelijk dat het nu voor echt was. Excited en vastberaden ving ik de eerste uren ontspannen mijn weeën op. Ik vond het heerlijk om thuis te zijn; van de zetel naar de keuken, naar de slaapkamer en terug, een vers pistoleke en de muziek loeihard zodat ik kon meezingen in plaats van gewoon maar wat te roepen en kreunen. Taco, onze hond, volgde mij op de voet en ook hij bleef de hele dag trouw aan mijn zijde. De ontsluiting vorderde vlot en het zag er naar uit dat we in de loop van de namiddag Oliver zouden ontmoeten. Helaas liep het helemaal anders en moesten we eerst nog zeven keer de helpoort passeren. Mijn haar gaat rechtstaan als ik terugdenk aan de zwarte sneeuw die we die dag en de dagen nadien gezien hebben. Het besef aan tijd ontbreekt me en veel is nog altijd een waas (misschien maar best ook), maar het komt erop neer dat op ongeveer 7cm ontsluiting alles is beginnen stilvallen. Het voelde alsof ik bij elke stap vooruit, weer 3 stappen achteruit deed. De weeën lagen weer verder uit elkaar en een stukje van mijn baarmoederhals wilde niet verstrijken, waardoor hij niet verder kon indalen. Strippen leed dan toch tot 9cm ontsluiting en het kunstmatig breken van mijn vliezen - allemaal zaken die ik heel graag wilde vermijden - wekte een weeënstorm op. Ook de eerste persweeën waren er, maar er gebeurde niets. Achteraf bleek Oliver in kruinligging en achterste plaatsing te liggen (fouter kan je niet liggen), waardoor hij onmogelijk zelf het geboortekanaal door kon. Na 17u thuis zwoegen, besloten we dus om te verhuizen naar het ziekenhuis. Nog nooit heb ik me zo machteloos en klein gevoeld. Ik was voorbereid op pijn, de vroedvrouwen hadden me op voorhand uitgelegd dat bijna elke vrouw op een gegeven moment aangeeft niet meer te kunnen en dat dat het punt is waarop het kindje die moeilijke bocht neemt en er echt bijna is. Zij waren er dus ook van overtuigd dat het einde in zicht was voor mij, toen ik smeekte om het te laten stoppen. Maar ondanks hun aanmoedigende woorden voelde ik dat er iets niet klopte. Bij elke nieuwe wee ging ik zo diep mogelijk en brulde ik het uit in de hoop dat ik hem zou voelen zakken, maar ik eindigde telkens in een hoge schreeuw uit wanhoop omdat dat dat niet gebeurde. Ik moet er geen tekening bij maken, denk ik, dat 9cm ontsluiting en wee na wee niet het ideale scenario is om naar het ziekenhuis te verhuizen. De vroedvrouwen tilden me uit bad en staken me tussen elke wee door in kleren. Christophe maakte ondertussen mijn valiesje, want ja, dat had ik alweer leeggehaald , ervan uitgaande dat alles nu wel thuis zou doorgaan. Toen ik vanachter in de auto op handen en knieën nog een paar weeën probeerde op te vangen, schreeuwde ik naar Christophe dat ik dit nooit te boven zou komen en nooit nog een kind op de wereld zou willen zetten. Krijsend en volledig uitgeput kwam ik in het ziekenhuis aan waar ik meteen naar de verloskamer geleid werd. Toen ik binnen kwam zag ik dat ze een bad aan het vullen waren en ik dacht echt ‘no way in hel dat ik nog is in een bad ga zitten, ik ben hier voor 1 reden en dat is om deze nachtmerrie nu te laten stoppen’.

“Na 17u thuis zwoegen, besloten we dus om te verhuizen naar het ziekenhuis.”

De vroedvrouw van Sint-Vincentius loodste mij kort door mijn opties, maar Christophe hakte gelukkig in mijn plaats snel de knoop door om een spoed-epidurale te laten zetten. Ik keerde helemaal in mezelf om tussen twee weeën door de anesthesist eindelijk die verlossende ruggenprik te laten zetten. Vanaf toen is het allemaal in een sneltempo gegaan, of zo voelt het althans, waarschijnlijk door de roes en adrenaline tegelijkertijd.Kort na de epidurale is Oliver zijn hartslag sterk beginnen dalen. Door de lichte paniek in de ogen van de gynaecoloog vond ik een 2de adem en hebben we allemaal samen alles op alles gezet om hem eruit te krijgen. Maar hoe hard ik ook perste, lukte het nog steeds niet. Ook niet met een vroedvrouw die zich afduwde tegen de muur en mee duwde op mijn buik. En ook niet met de zuignap die drie keer los schoot. Met de forceps als laatste optie hoorde ik eindelijk de verlossende woorden... Daar was hij dan, onze held. Volgens mijn plan zou hij vervolgens op mijn buik gelegd worden en 20 minuten tot een uur de tijd krijgen om zelf de weg naar mijn borst te vinden. Dat schijnt een enorm tekenend moment te zijn naar de hechting toe en ik vond het dan ook heel erg jammer dat hij bijna meteen meegenomen werd om extra zuurstof te krijgen. Wat er volgde waren 2 dagen op de couveuse-afdeling, veel draden, spuitjes, onderzoeken en in totaal een week in het ziekenhuis omdat ik ook nog eens ernstige infectie opliep. Maar… er volgden vooral ook gigantische sprongen vooruit, veel emotionele momenten, een stralende papa en veel hulp van een fantastisch team vroedvrouwen. Als ik het vervolg nog helemaal gedetailleerd uit de doeken doe, dan ben ik een boek aan het schrijven in plaats van een artikel. Wel wil ik nog even delen dat het intussen heel goed met ons gaat. Naar mijn gevoel draagt Oliver de bevalling zeker voor een stuk met zich mee. Maar ik krijg de indruk dat hij, naarmate de weken vorderen, het meer en meer van zich af kan schudden. Elke dag lacht hij meer en meer en huilt hij minder en minder en worden wij, zo mogelijk, nóg verliefder. Alle clichés zijn waar; eens hij bij mij lag dacht ik ‘oké, jawel, ik zal het wel nog eens opnieuw doen’. Ik wil ook geen negatief licht schijnen op thuisbevallingen. Slechts een heel klein percentage van alle thuisbevallingen moet voor een interventie naar het ziekenhuis verhuizen en meestal is het tijdens de eerste uren al duidelijk dat dit nodig is. Ik heb dus gewoon een beetje pech gehad en zou het een volgende keer zelfs opnieuw een kans willen geven. Of toch althans de beginnende arbeid thuis inzetten en nadien - op tijd deze keer - naar het ziekenhuis verhuizen. Tot slot wil ik graag nog een paar dingen meegeven die ik uit heel dit verhaal geleerd heb; 
  • Dingen kunnen heel anders uitdraaien dan wat je voor ogen had. Maar zelfs als uiteindelijk blijkt dat je moet wijken van je plan, kan het je zeker helpen bij het visualiseren van je droombevalling. En visualiseren kan je op zijn beurt helpen om te ontspannen. Het is ook een handige tool om op voorhand na te denken over wat je wel en niet wil, want als je gewoon blindelings alle doktersadvies volgt zijn er misschien zaken waar je achteraf spijt van hebt. Een bevalling is niet iets wat je moet ondergaan en het is al zeker jammer als je er tegenop kijkt en er zo snel mogelijk vanaf wil zijn. Zelfs al is het bij ons niet gelopen zoals ik had gehoopt, ben ik heel blij dat ik op voorhand bewust heb stilgestaan bij de verschillende stappen van de bevalling. Zo kon ik ook geïnformeerd beslissen of ik al dan niet bepaalde medische ingrepen wilde laten doen. In het boek “Mama’en” van Nina Pierson kan je hier heel veel nuttige info over terugvinden.
  • Niet iedereen zal het met mij eens zijn, maar naar mijn gevoel zijn we in onze cultuur nogal gericht op je kind zodanig opvoeden dat het voor jezelf zo gemakkelijk mogelijk wordt. Liefst van al eten ze zo snel mogelijk zo weinig mogelijk en slapen ze zo lang mogelijk. Liefst van al in een eigen bedje, in een eigen kamer. En let op met verwennen, want ze zouden maar eens afhankelijk van jou kunnen worden. Ik vergroot het een beetje uit nu, maar als je dit als norm ziet en als je je baby gaat vergelijken met anderen, dan kan het nog al eens fameus tegenslagen… De eerste weken vond ik enorm intens en pittig. Slapen ging goed, zo lang hij op mij lag, dag en nacht. Wanneer hij niet op mij aan het slapen was, was ik borstvoeding aan het geven. Veel tijd voor andere dingen schoot er dus niet over. Wanneer het pasgeboren er eenmaal af was, begonnen de krampen en andere klachten de kop op te steken, waardoor we een ongelukkige baby hadden die heel veel huilde. Het werd hoe langer hoe duidelijker dat hij wel degelijk zijn geboorte nog aan het verteren was. Meerdere bezoeken aan verschillende osteopaten hebben ons gelukkig enorm goed geholpen. Maar ook geduld en begrip heeft alles verzacht. In de eerste maanden kan je een kind niet verwennen. Het is zelfs aangeraden om ze te overspoelen met liefde en aandacht, daar zal je later alleen maar de vruchten van plukken.

Ziezo… dat lucht op. Ik zou eindeloos verder kunnen blijven schrijven, want ik heb nog zo veel te vertellen. Vooral wilde ik mijn bevallingsverhaal eens een keer neerschrijven, omdat ik het bij elke keer dat ik het vertel, het nog een beetje meer kan loslaten. Ik vind het ook zó belangrijk om eerlijke verhalen uit te wisselen en te leren dat het niet perfect moet zijn om mooi te zijn. Dankjewel Jill & Eva om mij een platform aan te bieden waarop ik even voluit kon gaan en een ongecensureerde versie van mijn ervaring mocht delen. Ik kijk er naar uit andere verhalen te lezen en wens jullie super veel succes met jullie bloeiende webshop en twee parels van dochters.

Veel liefsDe grootste Olilover,Camille@coucouccami