"Toen waren we heel gerust, we waren immers de 12 weken voorbij en je hoort toch alleen maar dat het mis kan gaan in de eerste drie maanden van een zwangerschap."

Midden januari 2018 besloot ik om met mijn pil te stoppen. Ik nam al bijna 13 jaar de pil en de laatste 5 jaar nam ik ze ook door zonder een stopweek in te lassen (kon geen kwaad volgens mijn gynaecoloog). Eigenlijk wou ik op dat moment zeker nog geen kinderen maar mijn man Niels is 8 jaar ouder als mij en daarom wouden we ook niet heel lang meer wachten. Na twee maanden had ik nog steeds mijn maandstonden niet. Ik besloot om een afspraak te maken bij de huisarts. Ze vertelde me dat het inderdaad logisch is dat het enige tijd kan duren vooraleer je maandstonden terug “natuurlijk” op gang komen na jarenlang gebruik van de pil. Dit was een voorbeeld van de vele dingen waar ik niet van op de hoogte was. Eindelijk, eind april en mijn maandstonden waren er voor de eerste keer! Nog nooit zo blij geweest om mijn maandstonden te hebben. Nu konden we er echt aan “beginnen”. En niet heel veel later, maandag 30 juli 2018 deed ik een zwangerschapstest omdat ik een weekje over tijd was. Op dat moment stonden we er beiden nog niet bij stil dat het eventueel “prijs” zou zijn. Niels is voor mij bij de apotheker een zwangerschapstest gaan halen en niet veel later kwam er een “plusje” tevoorschijn. Ja hoor, het was zo ver! We waren zwanger. Heel blij maar ook héél hard in paniek. 100 vragen gingen door mijn hoofd. Een kind? Zwanger? En nu? Wat moeten we doen? Zijn we er klaar voor?

Eind augustus mochten we voor de eerste keer naar de gynaecoloog. Oh, zo spannend dat we dat vonden! Daar hebben we het hartje voor de eerste keer zien en horen kloppen. Alles zag er prima uit en we waren uitgerekend voor 7 april 2019. In september mochten we terugkomen voor de 12 weken echo. Het was telkens toch lang wachten om terug naar de gynaecoloog te gaan. Ook in september werden we gerustgesteld en zag alles er goed uit. Toen waren we heel gerust, we waren immers de 12 weken voorbij en je hoort toch alleen maar dat het mis kan gaan in de eerste drie maanden van een zwangerschap? Wat een verkeerde redenering van ons toen, maar zoals velen niet op de hoogte van wat er eigenlijk mis kan gaan gedurende een hele zwangerschap. Een gezond kind op de wereld zetten is echt een wonder. En daarvan kunnen wij meespreken. Ik mocht enkele dagen later mijn bloed laten nemen voor de NIPT test en ook deze resultaten waren helemaal in orde. Mijn wens was om een dochter te hebben maar toen ik in de brief van de NIPT het geslacht zag staan ben ik toch even moeten gaan zitten. Op de brief  stond er “mannelijk geslacht”. Een kwartier heb ik liggen huilen (heel belachelijk weet ik nu, want wat maakt het geslacht ook uit?)! Na een tijdje begon het idee dat we een jongen kregen te wennen en heb ik een eerste kledingsetje gekocht. In oktober mochten we voor de 16 weken echo terug langs de gynaecoloog gaan. Daar zag ze dat de baby maar 2 bloedvaten in de navelstreng had i.p.v. 3. Op zich niet heel erg want dat komt nog voor. Maar ze zag wel dat de baby “ietsje” kleiner was dan normaal (maar dat kon aan die 2 bloedvaten liggen). Nog niets om ongerust over te zijn zei ze. Ze gaf me wel voor de zekerheid een telefoonnummer mee van een gynaecoloog in het ziekenhuis waarbij ik een uitgebreide echo moest laten nemen op 20 weken zwangerschap. Zo gezegd, zo gedaan en ik maakte een afspraak in het ziekenhuis. Daar aangekomen werd al snel duidelijk op de echo dat de groei van de baby toch iets meer achterstond dan gemiddeld. Op de echo was er op het eerste zicht niets te zien van afwijkingen. Er werd me daardoor aangeraden om een vruchtwaterpunctie te laten doen. Met een vruchtwaterpunctie worden er nog meer (zeldzame) afwijkingen nagekeken dan met de NIPT test. Eerst was ik hier wel wat bang voor omdat een vruchtwaterpunctie ook niet zonder gevolgen is (dit kan weeën opwekken). Enkele dagen later mocht ik terugkomen en werd er door een “specialist” gynaecoloog een vruchtwaterpunctie genomen. Hierdoor moest ik enkele dagen plat liggen voor de zekerheid. Nadien moesten we op gesprek komen bij een professor “genetica”. Zij ging na of er in onze familie stambomen iemand was die eventueel een zeldzame ziekte of een genetische afwijking had. We leefden ondertussen echt in een waas en we konden het niet goed geloven wat we allemaal moesten ondergaan. Uit de resultaten van de vruchtwaterpunctie was er niets te vinden, ons mannetje was perfect gezond! Een hele opluchting! Ook in het gesprek met de professor over onze familie stambomen was er niets verontrustend uitgekomen. Wij waren heel blij, maar toch, waarom groeit ons mannetje niet goed? Ik heb nog nooit zoveel artsen rond mijn bed zien staan. Heel overweldigend en je weet geen blijf met je vragen en emoties. Om de twee dagen moest ik naar het ziekenhuis om een echo te laten nemen om de groei van onze baby op de voet te blijven volgen. Uiteindelijk werd er gezien dat er te weinig doorstroming in de navelstreng zat. Onze baby kreeg te weinig “voeding” en zuurstof en daardoor kon hij niet voldoende groeien zoals hij zou moeten. Een slag in ons gezicht. Want wat nu? De term placenta insufficiëntie werd naar ons hoofd geslingerd. Placenta wat? Het kwam er dus op neer dat ik een slechtwerkende placenta had en dat onze baby op zijn reserve zit en niet meer goed bij komt. Mijn eerste redenering was “oké, dan nemen we extra vitaminen of medicijnen zodat de baby wel goed kan groeien he”? De gynaecoloog zijn gezicht trok naar beneden, en zei “het spijt me mevrouw, maar hier valt niets aan te doen, je baby zal één van de dagen waarschijnlijk sterven in je buik”. De grond zakte onder onze voeten weg, huilend zijn we naar huis gereden. De gynaecoloog stond er op om me op de voet te blijven volgen. Hij gaf ons nog een tikkeltje hoop dat als de baby 500 gram haalt, dat we hem ter wereld zouden brengen en hopen dat hij het haalt. Er werden gesprekken ingelast met de dienst neonatologie en er werd ons heel veel informatie bezorgd, zowel positief als negatief. Ik was bang voor beide scenario’s. Ik wou niet dat onze baby ging sterven maar ik was ook bang dat als hij ter wereld ging komen aan 500 gram, wat voor een leven hij dan zou hebben? Ik zou er niet mee kunnen leven dat hij als een plant door het leven zou moeten gaan omdat wij persé beslist hebben om hiermee door te gaan. Geen enkele keuze was voor de hand liggend. Ondertussen begon ik de baby ook te voelen en werden we meer en meer verliefd.

Praat erover, maak het bekend, en vooral niet mijden!

22 december 2018, een datum die we nooit zullen vergeten. Na bijna 6 maanden lekker warm, knus en veilig in mijn buik gezeten te hebben, ben je dan toch naar buiten moeten komen. Je groeide niet meer, maar man wat heb je gevochten, against all odds. De gynaecoloog stond zelfs perplex. Helaas heb je dit gevecht verloren, maar er zijn helemaal geen winnaars in dit gevecht. De placenta wou gewoon niet mee en gaf je niet wat je nodig had om sterk en groot te worden. Op 22/12/2018, na 25 weken zwangerschap om 19u45, 400 gram pure schoonheid in onze handen. Ik heb nog nooit zo'n verdriet gevoeld, nog nooit zo'n snijdende pijn, maar tegelijk werd ik overspoeld door gevoelens van fierheid en liefde voor jou. En dankbaarheid, zo dankbaar dat we je nog kort hebben leren kennen, gezien en vastgehouden. Wat waren we verliefd op jou, onze mooie zoon. Ik dacht dat ik wist wat liefde was, maar je hebt me onvoorwaardelijke liefde leren kennen. Bedankt daarvoor.  Onze zoon kreeg de naam Stan. Stan was perfect volmaakt. Hij zag er uit zoals een baby er uit moest zien, alleen klein en fijn. Ik heb Stan op een natuurlijke wijze op de wereld gezet en ik ben daar verdomd fier op. We zijn 1 nacht in het ziekenhuis gebleven en er is een fotograaf langs geweest van Boven De Wolken om foto’s te nemen van onze kleine man. Deze foto’s zijn goud waard. Bij deze zou ik graag ook het Berrefonds & Boven De Wolken willen bedanken voor hun steun. Prachtig dat deze initiatieven er vandaag de dag zijn! De volgende dag gingen we naar huis, helemaal leeg, zonder een gevulde maxicosi. Thuis ben ik helemaal ingestort & heb ik gehuild als een wild beest. Gelijk een leeuwin in de wilde natuur die ziet dat haar welpjes dood gaan. Er werd aangeraden om een autopsie te laten doen op mijn placenta, om zeker te zijn van de diagnose. In de resultaten van de autopsie van mijn placenta zagen ze dat hij inderdaad te klein was en dat er hier en daar een bloedklonter in zat. Er werd aangeraden om bloed te laten nemen en mij te testen op verschillende bloedziektes. Hier is niets uit gevonden. Ook spookte er heel de tijd dezelfde vraag door mijn hoofd “waarom en waarom ik”? Het antwoord was nergens te vinden, we hebben moeten leren leven met als antwoord “brute pech en de natuur kan wreed zijn”. Mensen die bijvoorbeeld ziek worden en kanker krijgen, krijgen ook dikwijls geen antwoord. Het is hetzelfde gevoel van machteloosheid. In het begin was ik zo kwaad op mijn lichaam omdat het mij in de meest belangrijkste fase in mijn leven in de steek heeft gelaten. Ik zal Stan nooit vergeten. Hij blijft voor altijd mijn firstborn. Hij is diegene die mij mama maakte. Het is ook onmogelijk iemand te vergeten als deze persoon onlosmakelijk verbonden is met jezelf. Hij zit in mijn hart, mijn ziel, in elke vezel van mijn lijf. Ik neem hem overal mee naartoe en zal er altijd bij zijn op alle belangrijke en niet belangrijke momenten in mijn leven. Vandaag de dag heeft Stan er een regenboog zusje bij. Zijn zusje heet Line en is ondertussen al 16 maanden oud! Tijdens deze zwangerschap heb ik uit voorzorg bloedverdunners moeten nemen. Ik werd om de twee weken gedurende heel mijn zwangerschap van dichtbij opgevolgd. Bij elke echo had ik zoveel zenuwen, maar telkens kregen we goed nieuws. Op 32 weken zwangerschap zag de gynaecoloog dat Line in stuit lag en dat ze al was ingedaald. De kans op een natuurlijke bevalling werd kleiner en er werd een keizersnede ingepland. Het maakte mij niet uit hoe ze ter wereld kwam, zolang ik maar een gezond kind op de wereld kon zetten was dat voor mij het allerbelangrijkste! Ik ben ongelooflijk gelukkig met onze dochter maar ik denk elke dag aan Stan. Er gaan zoveel vragen in mijn hoofd de ronde. Zou Stan ook zo een hevig karaktertje geweest zijn net zoals Line? Hoe zou Stan er nu uit zien? Deze vragen blijven bestaan en zullen nooit opgelost geraken. Daarom koester ik alle momenten met Line. Ik hoop dat dit taboe doorbroken kan worden en dat er over gepraat kan worden. Ik ben heel fier om over Stan te praten. Sommige mensen mijden dit onderwerp en beginnen snel over iets anders. Maar Stan is een deel van mijn leven. Hopelijk kan het lezen van mijn blog helpen om “buitenstaanders” te laten zien hoe hier mee om te gaan. Praat erover, maak het bekend, en vooral niet mijden! De persoon zal zelf wel aangeven wat zijn of haar noden hier rond zijn. Het ergste wat er kan gebeuren is om dit onderwerp te negeren. Het ideale zou geweest zijn dat Stan hier rond loopt naast zijn zusje Line. Maar elk huisje heeft zijn kruisje….

Veel liefsLaure-Ann@laureann_mertens